DE LIBELLE EN DE HOOP
MARRE
FOTOALBUM
UITSPRAKEN
DE LIBELLE EN DE HOOP
Er vloog die zondagmiddag
een lichtgroene libelle
als een klein helicoptertje
over een tuin.
De zon scheen nog op
zomersterkte.
In die tuin lag een meisje
in haar bed
Een dood ziek meisje.
Dood-ziek, ja
maar ze sprak niet over die dood.
Daarvoor had ze
altijd teveel geleefd.
Ze geloofde niet in de dood
maar in het leven.
Ze wilde dat geloof in het leven
delen met anderen
en door geven
over de grenzen heen.
Ze had een droom
Ze droomde dat die
mooie libelle
op haar bed kwam zitten:
Wie ben je zei de libelle
Waarom lig je hier in dit bed?
Het meisje vertelde hoe
ze heette.
Ze vertelde van
het kreeftbeest in
haar hoofd.
De libelle met haar
ogen als voelsprieten, zei:
"ik zie hoe gaaf je bent,
je hart is zuiver en open..."
Vlieg met me mee.
Het meisje stapte
aan boord van de libelle
Die veranderd was in
een helicopter.
Ze maakten een rondje
over de tuin
waar de zusjes en broertjes
de vader en de moeder,
haar oma, van wie ze geleerd had
om vriendschapsbandjes te knopen,
en haar vriendinnen
stonden te zwaaien.
Ze maakten een rondje
over de straat
over de buurt
over de school
en overal stonden mensen
te zwaaien.
Ze vlogen over het mooie
soms lichtglooiende landschap
Tussen twee riviertjes
die als zilveren slingers
hen toezwaaiden.
Ze vlogen nu verder en verder
over de zee naar een heel
ander land.
Een land waar heel veel kinderen
geen vader en moeder meer hebben.
waar mensen niet eens een bed
of een matras hebben om te slapen
waar een oorlog buren tot vijanden
had gemaakt,
een land waar scholen kapot waren
geschoten.
Er waren verschrikkelijke dingen
gebeurd.
Het meisje dat het allemaal zag
Met eigen ogen
Schrok.
Keer op keer.
Ze kon niet geloven
dat dit bestond
dat dit mocht.
Ze was verbijsterd.
Ze zei tegen de libelle:
"Ik droom dat dit
anders moet
en anders kan.
Ik ga een school oprichten
een levensschool
voor al de mensen die
zich afvragen wat zin aan het leven geeft.
Voor al de mensen die
zich afvragen hoe je goed kunt leven
Ik noem die school:
De school van de hoop.
De libelle die meer zag
dan velen vermoedden, zei:
Die school heb jij al opgericht
-steeds meer mensen zijn
in beweging gekomen
-kinderen en heel veel jonge mensen
-'n stroom van mensen
ze hebben pannenkoeken gebakken
en gelukskoekjes
lege flessen verzameld
loop en fietstochten gehouden
geld uit hun spaarpotten gestort.
Ze vlogen weer een eindje verder.
Nu landden ze op het dak van
Een nieuwe school.
"Kijk goed," zei de Libelle
Het meisje zag haar eigen naam.
" ecole marre maria"
En van alle kanten
stroomden er kinderen toe
in stoeten zonder einde
Ze lachten, klapten en juichten
uren en uren
en marre werd niet meer moe
maar juichte, klapte en zong
met de kinderen mee.
Toen luidde er een klok.
een paasklok
Het werd stil
Iedereen was vol verwachting.
Er klonk een stem die zei:
Er is een toekomst
Waarin er geen dood,
Geen oorlog,
Geen ziekte,
Geen pijn en moeheid
Meer zal zijn.
Die toekomst is al begonnen.
Opnieuw werd er gejuicht en gezongen
Het meisje hoorde een stem die zei:
Let op de groene libelle
Ze vertelt van de hoop
aan wie zijn hart openhoudt
en in beweging komt
voor anderen.
Marinus van den Berg
MARRE
Een tumor in haar hoofd,
in een klap van haar toekomst beroofd.
Wat wil ik later
welk profiel zal ik kiezen.
We hadden er net uitgebreid over gepraat
zonder te weten dat we even later alles zouden verliezen.
Een leven dat ophoudt met 15 jaar,
dat mag niet, dat is toch niet waar.
Marre van haar leven beroofd en wij van ons geluk,
de dood van Marre maakt alles stuk.
Voor Marre was er geen hoop, vechten had geen zin,
haar strijd was bij voorbaat verloren, vechten tegen beter weten in.
Voor ons was ze haar hele leven bijzonder.
In haar laatste maanden heeft ze op velen een onuitwisbare indruk gemaakt.
Heeft ze veel mensen diep in hun hart geraakt.
Haar sociale gevoel kwam tot uiting in haar wens, haar doel.
Het helpen van kansarme kinderen, iets geven
vlak voordat ze zelf afscheid moest nemen van het leven.
Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn
die lege plek doet verschrikkelijk veel pijn.
maar de herinnering aan Marre zal altijd blijven bestaan,
ogen van Afrikaanse kinderen kijken je aan
en zullen je altijd aan Marre doen denken,
die deze kinderen een betere toekomst gaat schenken.
Papa en Mama
FOTOALBUM
Jouw foto’s als stille getuigen
zijn voor mij een dierbare herinnering
en van de jaren die je hebt geleefd
een hele exacte weerspiegeling.
Want als ik jouw album neem
en de foto’s heb bekeken
zie ik in mijn gedachten weer
hoe jouw leven is verstreken.
Ik zie hoe je lacht en speelt en geniet
ik zie hoe je steeds maar verder groeit
ik zie je ontwapenende blik waarmee
je keer op keer weer iedereen boeit.
En toch, deze foto’s doen zo zeer
het kost mij erg veel moeite ernaar te kijken
hoewel ik weet dat op den duur
juist deze foto’s mijn leven zullen verrijken.
UITSPRAKEN
- Er waren mooi baby’s bij,
maar niet zo lief als jij………. Marre….
Herman v. Veen
- Zelfs je naam is mooi,
mooier dan die van iedereen…..
Henk Westbroek
- Jij mag niet doodgaan, jij mag niet sterven
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind,
haar dood zal ons leven voor altijd bederven…
Youp van ’t Hek
- Wees jezelf,
er zijn al zoveel anderen…
Loesje
- I’m not scared of dying…
I just don’t want to.
Robbie Williams
- Iets krijgen is mooi,
iets geven is nog veel mooier.
Marre